Σχεδία Ονείρων

(Η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό)

Στη νεκρή πόλη αρχίζει να σουρουπώνει. Το βλέμμα μου πέφτει στον άστεγο της διπλανής γωνιάς. Ανάμεσα σ’ ένα ετοιμόρροπο χαρτόκουτο και μια προσεκτικά διπλωμένη κουβέρτα διακρίνω μια στοίβα από βιβλία. Εκείνος με αντιλαμβάνεται και μου χαμογελάει.

«Είναι η σχεδία μου στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής».  

Βγάζω από τη τσάντα μου ένα βιβλίο και του το δίνω. Πάντα έχω ένα μαζί μου για να διαβάζω στο μετρό. Τα μάτια του λάμπουν από ευγνωμοσύνη. Με ευχαριστεί με μια κίνηση του χεριού του. Τον χαιρετώ και συνεχίζω το δρόμο μου. Σκέφτομαι ότι όλοι έχουμε τη δική μας σχεδία ονείρων στη ζωή. 

Και πάλι μαζί!

Σε συνθήκες κρίσεις βγαίνουν στην επιφάνεια οι καλύτερες και οι χειρότερες πλευρές του ανθρώπινου είδους. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών από την αντικοινωνική συμπεριφορά όσων κοιτούν μονάχα το δικό τους όφελος. Όμως, κάποια στιγμή η καταιγίδα θα τελειώσει. 

"Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας".


Haruki Murakami

Κριτική βιβλίου: Η Ανατολή

Το νήμα της ιστορίας ξετυλίγεται στην Αμμόχωστο λίγο καιρό πριν την τουρκική εισβολή. Ένα ζευγάρι Ελληνοκυπρίων εγκαινιάζει το πιο πολυτελές ξενοδοχείο της περιοχής. Μέσα στο εορταστικό κλίμα που επικρατεί κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι επιφυλάσσει το μέλλον. Οι ζωές όλων ανατρέπονται ριζικά. Μέσα από τα ερείπια αναδεικνύονται στοιχεία απ' όλο το φάσμα της ανθρώπινης φύσης: απληστία, προδοσία, κυνισμός, αλλά και αλληλεγγύη, συντροφικότητα και αγάπη. Μετά το τέλος αυτής της ιστορίας τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.

Το βιβλίο αυτό ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από αρκετούς Ελληνοκυπρίους που υποστηρίζουν ότι η συγγραφέας κρατά μεροληπτική στάση υπέρ της τουρκικής πλευράς. Η Βικτόρια Χίσλοπ αναφέρεται περισσότερο στους χειρισμούς της ελληνοκυπριακής πλευράς και της ελληνικής κυβέρνησης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ελλάδα είναι η κυρίως υπεύθυνη για την τραγωδία της Κύπρου και όχι η Τουρκία που πραγματοποίησε την εισβολή. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα που θα έπρεπε να προσεγγιστεί με μεγαλύτερη προσοχή.

Όσον αφορά το λογοτεχνικό κομμάτι, η συγγραφέας ακολουθεί την πεπατημένη. Απλή και στρωτή γλώσσα, πάντρεμα μυθοπλασίας με πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Το κακό νέο είναι η διαχείριση της πλοκής. Στην αρχή του βιβλίου η Βικτόρια Χίσλοπ δείχνει να φλυαρεί, να πλατειάζει και να επιμένει περισσότερο απ' όσο πρέπει, ενώ από τη μέση και μετά λειτουργεί διεκπεραιωτικά, σαν να βιάζεται να τελειώσει. Σίγουρα θα μπορούσε να ρίξει περισσότερο βάρος σε ορισμένα σημεία, όπως για παράδειγμα στο φινάλε. Ένα άλλο αρνητικό στοιχείο είναι ότι για να αποτυπώσει καλύτερα το κλίμα στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία η συγγραφέας προβαίνει σε αρκετές αναφορές σε γεγονότα της εποχής, σε βαθμό που κουράζει τον αναγνώστη. 

Κατά τη γνώμη μου, η "Ανατολή" είναι ένα καλό βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα, όμως υπολείπεται σε ποιότητα από το "Νησί" και το "Νήμα". Δεν προκαλεί το ίδιο έντονο αίσθημα συγκίνησης στον αναγνώστη και δεν τον "δένει" τόσο πολύ με τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Ίσως να φταίει το ότι ο πήχης ήταν αρκετά ψηλά από τα προηγούμενα αριστουργήματα. Και όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, οι υψηλές προσδοκίες είναι δύσκολο να δικαιωθούν...

Βαθμός: 7,5/10

Κριτική βιβλίου: Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του

Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή του Τζούλιαν Μαντλ, ενός πάμπλουτου μεγαλοδικηγόρου που μετά το έμφραγμα που παθαίνει μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του και να ταξιδέψει στην Ινδία για να μυηθεί στα μυστικά της ανατολίτικης φιλοσοφίας. Επιστρέφοντας από το μεγάλο ταξίδι συναντά ένα στενό φίλο και συνεργάτη του στον οποίο προσπαθεί να μεταδώσει όλα όσα έμαθε κοντά στους σοφούς μοναχούς των Ιμαλαΐων. Ουσιαστικά πρόκειται περισσότερο για ένα εγχειρίδιο αυτοβοήθειας που μας δίνει συμβουλές για να διερευνήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να αναδείξουμε την κρυμμένη δύναμη που βρίσκεται μέσα μας, να πετύχουμε την πνευματική και ψυχική ισορροπία, να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας, να προσεγγίσουμε την ευτυχία και να βρούμε το πραγματικό νόημα της ζωής. 

Σε κάποιο σημείο αναφέρεται ότι "τα βιβλία δεν σου διδάσκουν τίποτα καινούργιο, αλλά σου επιτρέπουν να δεις αυτό που υπάρχει ήδη μέσα σου". Η αλήθεια είναι αφού διαβάσεις την ιστορία θα διαπιστώσεις ότι δεν θα έχεις μάθει πολλά που δεν ήξερες. Όμως είναι ένα βιβλίο που μας υπενθυμίζει με όμορφο τρόπο αυτονόητα πράγματα που έχουμε ξεχάσει, δίνοντας το έναυσμα για να κάνουμε μια νέα αρχή στη ζωή μας. Εύπεπτο και καλογραμμένο, διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη (αν και φλύαρο σε ορισμένα σημεία). Κατά τη γνώμη μου δεν δικαιολογεί τη φήμη και τις υψηλές πωλήσεις του, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα ανάγνωσμα που είναι καλό να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μας.

Βαθμός: 8/10

Για τον μικρό Αϊλάν

Λένε πως μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Όμως, μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις αυτό που νιώθεις μέσα σου. Τότε οι λέξεις είναι πολύ φτωχές και χάνουν το νόημά τους. Αυτό που μένει είναι μια γροθιά στο στομάχι, ένα ψυχολογικό σοκ, μια δυνατή αίσθηση λύπης, πίκρας, οργής και ενοχής. Για όλα όσα δεν έκανες. Για όλα όσα δεν σκέφτηκες. Και κυρίως για όλα όσα δεν ένιωσες.

Ντυμένος μ' ένα κόκκινο μπλουζάκι κι ένα σκούρο μπλε παντελονάκι, ο μικρός Αϊλάν μοιάζει να είναι βυθισμένος σ' έναν γαλήνιο ύπνο. Δεν είναι ξαπλωμένος σ' ένα κρεβάτι. Στρώμα του μια αφιλόξενη αμμουδιά, μαξιλάρι του η θάλασσα που γλείφει το άψυχο κορμάκι του. Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, να κάνει όνειρα, να γνωρίσει τον κόσμο. Πρόσφυγας στα τρία του χρόνια σε αναζήτηση μιας νέας πατρίδας που θα του προσέφερε ένα καλύτερο μέλλον. Η μοίρα στάθηκε σκληρή απέναντι στον ίδιο και την οικογένειά του. Η μητέρα του και ο πεντάχρονος αδερφός του έχασαν κι εκείνοι τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν απέναντι, στις ελληνικές ακτές. Θύματα των αδίστακτων διακινητών που δεν διστάζουν μπροστά στο κέρδος να βάλουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Μια ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία που συγκλονίζει. Μια εικόνα που για αρκετό καιρό ακόμα θα βασανίζει τη σκέψη μας και θα στοιχειώνει τα όνειρά μας. 

Ωστόσο, ο Αϊλάν στην πραγματικότητα δεν έφυγε πολύ μακριά μας. Θα είναι πάντα ένα αστέρι στον ουρανό, παρέα με τον αδερφό του, τον Γκαλίπ, αλλά και τον Παπά-Στρατή, τον προστάτη των προσφύγων και των αδυνάτων στο νησί της Λέσβου, που κατά σύμπτωση (ή μήπως όχι;) έφυγε κι αυτός την ίδια μέρα. Κάθε βράδυ που θα σηκώνουμε το κεφάλι μας ψηλά θα βλέπουμε τη λάμψη που μόνο μια αγνή και αμόλυντη παιδική ψυχή μπορεί να χαρίσει. Μια υπενθύμιση για όλα όσα έχουμε χάσει: την αλληλεγγύη, την αγάπη, την αθωότητα και την ανθρωπιά. Και τότε θα νιώσουμε μέσα μας την ελπίδα ότι μια μέρα ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος. 

Υ.Γ. Υπάρχει μια διχογνωμία για το αν θα πρέπει να δημοσιεύονται τέτοιες σκληρές εικόνες. Μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα ότι θα ήταν σωστό να ανεβάσω τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Πιστεύω ότι το ψυχολογικό σοκ που προκαλεί οδηγεί στην μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε ότι οι κινήσεις αλληλεγγύης από απλούς πολίτες, συλλόγους και οργανισμούς αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική, ενώ και οι κυβερνήσεις των πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών δείχνουν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον και λαμβάνουν μέτρα για την υποστήριξη των προσφύγων. Αναμφίβολα, τα μηνύματα είναι θετικά. Θα ήταν ουτοπικό βέβαια να πούμε πως μια φωτογραφία θα λύσει το πρόβλημα, σίγουρα μπορεί όμως να συμβάλλει ως ένα βαθμό στην αντιμετώπισή του. Και ο μικρούλης Αϊλάν, από εκεί ψηλά που βρίσκεται, θα χαμογελά κάθε φορά που κάποιο παιδάκι θα φτάνει στον προορισμό του και θα ξεκινά μια νέα ζωή γεμάτη όνειρα και ελπίδα. Άλλωστε, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο στον κόσμο από το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού.

Αντίο καλοκαίρι! (version 2015)

Ένα ακόμα καλοκαίρι φτάνει προς το τέλος και ως εκ τούτου έφτασε η στιγμή της ανασκόπησης (αν και θεωρώ πως όσο φοράμε κοντομάνικα και κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα χωρίς να κρυώνουμε είναι ακόμα καλοκαίρι!). Σ' αντίθεση με την περσινή ανάρτηση, δεν έχω να θυμάμαι κάποια τραγούδια που να με σημάδεψαν ιδιαίτερα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω κάποια πράγματα για τη Μήλο, το νησί των καλοκαιρινών μου διακοπών.

Για κάποιον που δεν έχει επισκεφτεί άλλη φορά τις Κυκλάδες, θα του πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη την Μήλο. Ο λόγος; Κατά τη γνώμη μου είναι το πιο αντιπροσωπευτικό νησί των Κυκλάδων. Παραδοσιακή αρχιτεκτονική με τα κλασικά λευκά σπιτάκια, γραφική Χώρα (Πλάκα) η οποία είναι σκαρφαλωμένη ψηλά και προσφέρει όμορφη θέα κι ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον (ιδιαίτερα οι κατακόμβες στην Τρυπητή), και... Το κυριότερο αξιοθέατο του νησιού είναι οι τα βραχώδη τοπία που έχουν σχηματιστεί λόγω ηφαιστειακών εκρήξεων και έχουν δημιουργήσει παραλίες και σημεία που μπορείς να απολαύσεις το μπάνιο σου (μερικά είναι μη προσβάσιμα με αυτοκίνητο). Must η βόλτα με το καραβάκι που κάνει το γύρο του νησιού!! Φυσικά υπάρχουν και οι κλασικές αξιόλογες αμμώδεις παραλίες, όπως για παράδειγμα η Αχοιβαδολίμνη (την αναφέρω γιατί μου άρεσε ιδιαίτερα). Σε γενικές γραμμές είναι μια επιλογή που θα σας ενθουσιάσει!

1. Αδάμαντας

2. Κλέφτικο

3. Κάλαμος

4. Θειωρυχεία

5. Κλεφτή ματιά στο εσωτερικό ενός ερειπωμένου σπιτιού στην Κίμωλο

6. Κατακόμβες

7. Σαρακήνικο

8. Αχοιβαδολίμνη

9. Θέα κοντά στο Κάστρο της Πλάκας

10. Θέα κοντά στο Κάστρο της Πλάκας 2

11. Πλάκα-Περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα

12. Πλάκα- Ηλιοβασίλεμα!

Θεσσαλονίκη

Εκεί που η Ανατολή συναντά τη Δύση. Συμπρωτεύουσα, Μητρόπολη των Βαλκανίων, χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, ερωτική πόλη. Χαρακτηρισμοί που αποκαλύπτουν την ιδιαίτερη ταυτότητα της πόλης. Κάστρα, βυζαντινοί ναοί, οθωμανικά τεμένη, λουτρά και απομεινάρια ρωμαϊκών ανακτόρων συνθέτουν ένα πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό. Επιβλητικές νεοκλασικές πολυκατοικίες στους δρόμους του ιστορικού κέντρου αποπνέουν έναν αέρα κοσμοπολιτισμού και αρχοντιάς. Ανατολίτικες αγορές και παζάρια συνυπάρχουν αρμονικά με σύγχρονα εμπορικά κέντρα. Βραδινοί ατμοσφαιρικοί περίπατοι στην παραλία με φόντο τον Λευκό Πύργο. Κι εκεί ψηλά η Άνω Πόλη. Λιθόστρωτα καλντερίμια δίπλα σε σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, μικρές γραφικές πλατείες και μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι έστω και νοερά σε μια άλλη διάσταση του χώρου και του χρόνου.

Έχει κι αυτή τα προβλήματά της. Δεν παύει να είναι μια πυκνοκατοικημένη τσιμεντούπολη με ελάχιστο πράσινο, κυκλοφοριακό χάος και αισθητική βρομιά από τις μουτζούρες και τα ακαλαίσθητα γκράφιτι. Όμως είναι μια πόλη σχετικά καλοφτιαγμένη, πιο ανθρώπινη και δεν δείχνει την εικόνα εγκατάλειψης ή υποβάθμισης στο ιστορικό της κέντρο, όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε μεγάλο βαθμό στην Αθήνα. Ακόμα και οι μέτριας αισθητικής τερατώδεις πολυκατοικίες του κέντρου είναι συνήθως βαμμένες με ζωηρά χρώματα που διώχνουν την ψυχρή μουντάδα και δίνουν έναν πιο ζωντανό τόνο. 

Όσο καλά κι αν νομίζεις ότι την ξέρεις, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σου ξεφεύγει. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα εκεί και θα σε περιμένει να την (ξανα) ανακαλύψεις! 

1. Παλιά πολυκατοικία στην Γρηγορίου Παλαμά

2. Πλατεία Ναυαρίνου

3. Τσιμισκή και Χρυσοστόμου Σμύρνης

4. Βυζαντινά τείχη λίγο πιο πάνω από τον Πύργο Τριγωνίου

5. Τσινάρι-Άνω Πόλη

6. Ναός Αγίου Ιωάννη Προδρόμου (Από πάνω η Αγία Σοφία)

7. Πλατεία Αγίας Σοφίας

8. Κατούνη & Οπλοποιού στα Λαδάδικα

9. Ροτόντα και πεζόδρομος Γούναρη. Στο βάθος τα Κάστρα με Πύργο Τριγωνίου

10. Πλατεία Αριστοτέλους (θέα από ξενοδοχείο Electra Palace)

11. Λιμάνι-Επιβατικός Σταθμός (Παλιό τελωνείο)

12. Θέα από Πύργο ΟΤΕ

13. Παύλου Μελά και Μητροπόλεως

14. Τσιμισκή και Λόρδου Βύρωνος

15. Τσιμισκή και Ικτίνου